Ilustración persoal (personal):
*Crítica en castellano al final del presente texto (en "mostrar").
Esta será unha das poucas veces, no primeiro tercio de filme, no que vexamos ao protagonista de corpo presente. A meirande parte do resto do tempo, no que a Parry se refire, a cámara adoptará unha transguesora perspectiva subxectiva co fin de non revelar a súa identidade. Primeira persoa que favorece a inmersión na historia. Tamén é certo que o recurso pode trocarse algo mareante ou canso pra o propio espectador. Porén, coido que o experimento é máis que satisfactorio.
O que si está claro é que estes trinta e cinco minutos de Bogart sen Bogart resultan ben curiosos: Por que, entre outras cousas, Daves (O tren das 3:10, 1957) tira deste recurso? Pois imaxino que está xustificado argumentalmente no feito de que Vincent Parry, pra non ser descuberto en San Francisco, deberá de someterse a unha operación cirúrxica que o transforme noutra persoa. Enténdese, pois, que o director decida non ensinar nunca a cara do egrexio actor nestes primeiros compases, e que adopte dita perspectiva ata pasada a intervención.
No devandito comezo xurdirá, como da nada, unha muller que axudará a Parry: Irene Jansen (Lauren Bacall -terceira vez que a dupla Bogart/Bacall se atopaba en pantalla). A misteriosa e fermosa muller aduce ao encarcelamento inxusto de seu pai, ao igual que Parry condenado por, supostamente, asasinar a súa muller, como razón pra axudalo.
Parry, unha vez afincado na casa desta, percorre as empinadas rúas de SF na procura dunha solución que se antolla complicada achar. Mentres, a policía continúa tras del.
Cruzarase a sorte unha vez máis no seu camiño cando, nunha destas idas e vidas, suba no taxi dun tipo que o recoñece coma o fugado pero que non ten intención de delatalo, senón de ofrecerlle axuda en forma de amigo cirurxán que podería mudarlle o rostro e facelo pasar desapercibido. Parry, desesperado, acepta.
Todo este treito, dende que Parry sube no taxi ata que Irene o esperta xa de volta da operación na súa casa, é dun carácter marcadamente onírico: un verdadeiro pesadelo sen demasiada explicación (de feito todo o filme o é un pouco).
A destacar aquí:
- A propia viaxe en taxi: marabillosa e inquedante estampa dun Bogart en tebras ubicado nos asentos traseiros do automóbil.
- A visita ao cirurxián: un vello que o recibe fumando, desprendendo unha preocupante falta de pulcritude e profesionalidade, nun lugar de non menos preocupante ilegalidade. O Cirurxán ha comentarlle a Parry, entre risos desconcertantes, como nas súas mans está o poder de desfiguralo de por vida. Moi reconfortante, dende logo.
- Tratando de voltar á casa da Jansen, o recén intervido arrastrarase, literalmente, por unhas inconquistables rúas nunha agonía sen fin.
- Parry será espertado do pesadelo, por unha fermosísima e novamente salvadora Jansen, a través dun primeiro plano, de fondo difuminado, que acrecenta a ensoñación. Xeito de poñer punto "final", e "feliz", á que quizáis sexa a parte máis destacable da película.
Por outra banda temos a unha fría e calculadora Madge Rapf nun rol de recalcitrante antagonista. Pura xenreira. Un personaxe susceptible de estar pasado de rosca, pero que aquí, nesta especie de angustioso e continuado pesadelo que é todo o filme, e nas mans da sempre xenial Agnes Moorehead, resulta moi acorde con dito ton.
É, por dicilo así, a bruxa mala do conto que quere entrometerse e destruir a vida dun Parry que fora seu marido e teórico asasino. Bruxa que rematará voando polo ar, inda que non por decisión propia, pois atravesará brutalmente unha fiestra froito dunha acalorada discusión con este, e na que el non fai nada por empurrala.
Parry pensará entón, atinadamente, que a policía estará a buscalo por ter asasinado, outra vez, á súa ex muller, polo que optará por non complicarlle a vida á súa, xa pra ese punto, amada Irene Jansen, e fuxirá lixeiro.
O director aproveita a conxuntura do prófugo pra ensinar o bulir das rúas da cidade do Golden Gate (protagonista dunha gran escena de acción do filme), e dalgúns elementos característicos coma o tranvía, no que subirá Parry en dirección a estación de autobuses.
Unha vez alí sentará ao carón dunha muller e o seu fillo, e máis dun home sen relación aparente cos anteriores. A proximidade con estas persoas fai que Parry escoite a súa conversa, na que o home cruza dúas palabras coa muller nas que manifesta certa soidade correspondida tamén por esta.
Nese intre, Parry lémbrase probablemente de Irene, e entende que é ela o que máis desexa no mundo. Érguese. Diríxese á gramola da estación e escolle unha canción. Telefonea a Irene. Ela escoita a melodía de fondo e, tras recoñecela (tonada que ela empregara estando con Vincent no seu piso), comprende que Parry a ama e que lle está a pedir que vaia onda el. É un intre máxico. E o é máis polo feito altruísta e romántico, propio dunha boa persoa, de que Parry se erga a poñer música non só por el e a súa intención de reunirse coa Jansen (que é evidente), senón tamén porque é consciente de que a música ben poidera animar a aquelas persoas solitarias, que ao seu carón estaban sentadas, a entablar unha conversa e, por que non, unha posible relación. Principio de unión constatado nunha posterior escena, na que vemos a home, muller e neno, xa no autobús, sentarse xuntos en metafórica dirección á unha nova vida.
Na escena final os nosos namorados reencóntranse nun entorno de ensoño no que parecen estar protexidos de calquera mal. Abofé que este é un final ben pouco frecuente no cine de xénero, pero, unha vez máis, todo encaixa grazas a esa inquedante fantasía que todo parece inundalo durante a película.
Vincent Parry (Humphrey Bogart) fuxe do cárcere de San Quintín dentro dun barril transportado por un camión. Chegados a certo punto proxéctase co barril pola costa dunha ladeira. Aterra na faldra desta de xeito violento e sae despedido. Incorpórase. A cámara filma, dende o interior do metálico recipiente, e a certos metros de distancia, a un protagonista desconcertado que, de costas ao espectador, olla a maneira de proseguir coa escapada mentres unha pequena ponte lle serve coma parapeto.
Esta será unha das poucas veces, no primeiro tercio de filme, no que vexamos ao protagonista de corpo presente. A meirande parte do resto do tempo, no que a Parry se refire, a cámara adoptará unha transguesora perspectiva subxectiva co fin de non revelar a súa identidade. Primeira persoa que favorece a inmersión na historia. Tamén é certo que o recurso pode trocarse algo mareante ou canso pra o propio espectador. Porén, coido que o experimento é máis que satisfactorio.
O que si está claro é que estes trinta e cinco minutos de Bogart sen Bogart resultan ben curiosos: Por que, entre outras cousas, Daves (O tren das 3:10, 1957) tira deste recurso? Pois imaxino que está xustificado argumentalmente no feito de que Vincent Parry, pra non ser descuberto en San Francisco, deberá de someterse a unha operación cirúrxica que o transforme noutra persoa. Enténdese, pois, que o director decida non ensinar nunca a cara do egrexio actor nestes primeiros compases, e que adopte dita perspectiva ata pasada a intervención.
Parry, unha vez afincado na casa desta, percorre as empinadas rúas de SF na procura dunha solución que se antolla complicada achar. Mentres, a policía continúa tras del.
Cruzarase a sorte unha vez máis no seu camiño cando, nunha destas idas e vidas, suba no taxi dun tipo que o recoñece coma o fugado pero que non ten intención de delatalo, senón de ofrecerlle axuda en forma de amigo cirurxán que podería mudarlle o rostro e facelo pasar desapercibido. Parry, desesperado, acepta.
Todo este treito, dende que Parry sube no taxi ata que Irene o esperta xa de volta da operación na súa casa, é dun carácter marcadamente onírico: un verdadeiro pesadelo sen demasiada explicación (de feito todo o filme o é un pouco).
A destacar aquí:
- A propia viaxe en taxi: marabillosa e inquedante estampa dun Bogart en tebras ubicado nos asentos traseiros do automóbil.
- A visita ao cirurxián: un vello que o recibe fumando, desprendendo unha preocupante falta de pulcritude e profesionalidade, nun lugar de non menos preocupante ilegalidade. O Cirurxán ha comentarlle a Parry, entre risos desconcertantes, como nas súas mans está o poder de desfiguralo de por vida. Moi reconfortante, dende logo.
- Tratando de voltar á casa da Jansen, o recén intervido arrastrarase, literalmente, por unhas inconquistables rúas nunha agonía sen fin.
- Parry será espertado do pesadelo, por unha fermosísima e novamente salvadora Jansen, a través dun primeiro plano, de fondo difuminado, que acrecenta a ensoñación. Xeito de poñer punto "final", e "feliz", á que quizáis sexa a parte máis destacable da película.
Por outra banda temos a unha fría e calculadora Madge Rapf nun rol de recalcitrante antagonista. Pura xenreira. Un personaxe susceptible de estar pasado de rosca, pero que aquí, nesta especie de angustioso e continuado pesadelo que é todo o filme, e nas mans da sempre xenial Agnes Moorehead, resulta moi acorde con dito ton.
É, por dicilo así, a bruxa mala do conto que quere entrometerse e destruir a vida dun Parry que fora seu marido e teórico asasino. Bruxa que rematará voando polo ar, inda que non por decisión propia, pois atravesará brutalmente unha fiestra froito dunha acalorada discusión con este, e na que el non fai nada por empurrala.
Parry pensará entón, atinadamente, que a policía estará a buscalo por ter asasinado, outra vez, á súa ex muller, polo que optará por non complicarlle a vida á súa, xa pra ese punto, amada Irene Jansen, e fuxirá lixeiro.
O director aproveita a conxuntura do prófugo pra ensinar o bulir das rúas da cidade do Golden Gate (protagonista dunha gran escena de acción do filme), e dalgúns elementos característicos coma o tranvía, no que subirá Parry en dirección a estación de autobuses.
Unha vez alí sentará ao carón dunha muller e o seu fillo, e máis dun home sen relación aparente cos anteriores. A proximidade con estas persoas fai que Parry escoite a súa conversa, na que o home cruza dúas palabras coa muller nas que manifesta certa soidade correspondida tamén por esta.
Nese intre, Parry lémbrase probablemente de Irene, e entende que é ela o que máis desexa no mundo. Érguese. Diríxese á gramola da estación e escolle unha canción. Telefonea a Irene. Ela escoita a melodía de fondo e, tras recoñecela (tonada que ela empregara estando con Vincent no seu piso), comprende que Parry a ama e que lle está a pedir que vaia onda el. É un intre máxico. E o é máis polo feito altruísta e romántico, propio dunha boa persoa, de que Parry se erga a poñer música non só por el e a súa intención de reunirse coa Jansen (que é evidente), senón tamén porque é consciente de que a música ben poidera animar a aquelas persoas solitarias, que ao seu carón estaban sentadas, a entablar unha conversa e, por que non, unha posible relación. Principio de unión constatado nunha posterior escena, na que vemos a home, muller e neno, xa no autobús, sentarse xuntos en metafórica dirección á unha nova vida.
Na escena final os nosos namorados reencóntranse nun entorno de ensoño no que parecen estar protexidos de calquera mal. Abofé que este é un final ben pouco frecuente no cine de xénero, pero, unha vez máis, todo encaixa grazas a esa inquedante fantasía que todo parece inundalo durante a película.
CRÍTICA EN CASTELLANO:
ENTRADAS POSTERIORES
PRINCIPAL
