8. A PIANISTA / LA PIANISTA / LA PIANISTE (Michael Haneke, 2001)



*Crítica en castellano al final del presente texto (en "mostrar").

Haneke é un deses realizadores incómodos aos que sempre custa de enfrontar, polo que adoito elixir un día no que teña o corpo pra deixarme bater polas súas inquedanzas. O único que pido é que me toque un sufrir que sexa do meu gusto (A cinta branca, 2009) e non un que, despois de terme esnaquizado psicoloxicamente, remate por non dicirme nada (Funny Games, 1997).

Seica desta tocou un "mal bo trago".

Erika Kohut (impactante e poderosa interpretación de Isabelle Huppert), é unha profesora de piano cun particular e enfermizo xeito de entender todo o referente á sexualidade.

Esta pianista criouse baixo unha severa e materna, que non maternal, disciplina (a educación musical moitas veces é algo ao que vai aparellado unha asfixiante e contraproducente adicación). Ante a ausencia dunha figura paterna (outro agravante) e con dita relación inflexible coa súa nai, a xestación dunha personalidade impenetrable, e con evidentes fallas pra amar e ser amada, de xeito convencional, ou mellor dito, non enfermizo, semellaba unha posibilidade destacada.


É de agradecer o xeito de expoñer que ten o director, pois este non parece querer enxuizar a Erika en ningún intre. Será o espectador o que, a este respecto, teña total liberdade pra facer os xuízos de valor que considere pertinentes. Incluso é posible que, de tomar posición, Haneke tendera unha man comprensiva para coa pianista (alomenos se atendemos ao xeito no que remata o filme).

No persoal, eu non a xulgo polo seu xeito de entender o sexo e os polos depravados e autodestructivos camiños que ela elixa pra alcanzar "pracer" (iso pertence á intimidade de cada quen), xúlgoa porque o seu xeito de interactuar co entorno pode convertela nunha suxeita perigosa e con pouco control sobre si e os demais (como cando, por vinganza, introduce cristais rotos no peto dunha das súas alumnas). 

Agora ben, e unha vez outorgada a súa parte de responsabilidade á pianista e á educación recibida, cabería preguntarse ata que punto non é, alomenos nunha boa porcentaxe, a hipocresía da sociedade a culpable da súa introspección, pois é consciente de que os seus gustos son repudiados polos demais (lévaos en segredo) e isto é algo que a trastorna facéndoa sentir aínda máis culpable, sucia e desconcertada do que xa está.


Walter Klemmer (tamén xenial Benoit Magimel) ben poidera ser o personaxe elixido pra ilustrar o cinismo desa sociedade civilizada. Haneke, pra artella-lo seu discurso, preséntanos a un tipo diametralmente oposto a Erika: extrovertido e vitalista. Un rapazolo atractivo, con capacidade pra tocar o piano, praticar o hockey cos amigos e ademais ter unha relación amorosa cunha muller maior ca el (sen importarlle en aparencia dita diferencia de idade), porque el é alguén maduro e equilibrado que sabe comprender o sexo e a vida dun xeito aberto.

Porén, segundo se adentra no corrompido abismo no que se atopa Erika, comeza a evidenciarse como alguén moi suxeito aos convencionalismos sociais. Cuestiona o comportamento de Erika e di rexeitar certas prácticas, o cal estaría moi ben se non fora porque, ao fin, rematará por incurrir nas mesmas e aceptará propinarlle á pianista unha brutal malleira, atentando contra os principios que dicía defender (incluso parece desfrutar da tunda), e xustificando a súa actuación no feito de que fose a propia Erika a que lle rogara que así o fixera pra satisfacela. O que, evidentemente, non o escusa.

Após este violento episodio, Klemmer dá por rematada a relación, e fáino no convencemento de que Erika é unha enferma pouco digna, e que el é un tipo "normal" lexitimado moralmente pra sentenzar ao respecto.

Un moi bo Haneke, inda que non sexa eu o seu potencial espectador.


CALIFICACIÓN:





CRÍTICA EN CASTELLANO:






 
NOITE NA CIDADE (NOCHE EN LA CIUDAD) ◄Design by Pocket, BlogBulk Blogger Templates